Lieve jij,
Ik weet dat er velen van ons zijn die nooit hebben geleerd om echt te voelen. Dat sommigen van ons ouders hebben die nooit warmte gaven, met knuffels of verbaal genegenheid hebben getoond omdat zij daar zelf niet toe in staat waren.
Woorden zoals 'ik hou van je', 'ik ben trots op je', dit zijn dingen die ik zelf ook nooit heb gehoord van mijn vader of moeder. Alle woorden die niet gezegd zijn maar wat je wel hebt gemist, diep van binnen. En ook alles wat jij hebt meegemaakt en geen plekje hebt kunnen geven. Hier kan ik soms nog pijn van ervaren en ik geloof dat er ook anderen zijn die dit ook voelen.
Aan jullie vraag ik: Ga op zoek naar heling om pijnlijke, weggestopte stukken in jezelf aan te kijken. Er zijn zoveel verschillende behandelmethoden, wees curious, wees open minded. Onderzoek het voor jezelf, lees erover en vraag rond en voel hoe je stukjes in jezelf mag en kan helen. Het is belangrijk om te beseffen dat ondanks dat ouders ons geven naar wat zij zelf kunnen, wij ook onze eigen pijn erkennen. We hoeven onze eigen pijn en gevoelens niet te rationaliseren of te bagatelliseren.
Kijk niet de andere kant op en denk niet " dat is het verleden", "zo ben ik nou eenmaal geworden". Daar is vaak een reden voor. Het komt ergens vandaan en het kan verholpen worden. Als jij heelt, dan plukt iedereen om je heen daar de vruchten van en het allerbelangrijkst, jijzelf!
Je hoeft niet gefixt te worden want je bent niet stuk, maar je mag wel pijn loslaten die je meedraagt en jezelf bevrijden van overtuigingen die niet dienend zijn. Alleen jij kunt nu nog de verantwoordelijkheid nemen over het helen van jezelf. Met of zonder hulp.
コメント